In het kleine dorp Overasselt in Gelderland wonen Nelly en Tien, wiens leven verweven is met dat van Arthur, een cliënt waarvan zij al bijna 38 jaar vrijwilliger zijn. Hun verhaal is een goed voorbeeld van onvoorwaardelijke toewijding, liefde en zorg, waarover zij met een lach op hun gezicht vertellen.
Een bijzondere connectie
Nelly werkt al sinds eind jaren zestig in de zorg. Het begon als stagiaire, maar al snel werd ze een onmisbare kracht bij zorginstelling Winkelsteeghn nu Pluryn In 1986, toen Arthur 2 jaar oud was, kruisten hun wegen elkaar voor het eerst, toen Arthur bij Nelly op de groep kwam wonen. Hij was het allereerste kleinere kindje op de groep en had veel aandacht en zorg nodig.
Na een één à twee jaar begon hij geluiden en gedrag van sommige cliënten over te nemen. Niet alleen de leuke dingen, maar ook de minder leuke dingen. “Toen Arthur 5 jaar oud was, besefte we dat het beter was om hem, in overleg met de ouders, over te plaatsen naar een groep met meer kleuters. Dit vond ik heel moeilijk, het loslaten. Daarom haalde ik hem, wederom in goed overleg met zijn ouders, graag op en nam hem bijvoorbeeld woensdagmiddag mee naar huis. Zo ontstond ook de band met Tien en onze twee kinderen, het klikte meteen”, vertelt Nelly.
Een extra thuis vol liefde
Langzaam maar zeker werd Arthur een deel van hun gezin. Hij bracht, en brengt nog steeds, weekenden bij hen door en samen ondernemen ze verschillende activiteiten. Als Arthur bij Nelly en Tien thuiskomt, zelfstandig met de taxi, rent hij altijd eerst naar de koelkast, op zoek naar zijn favoriete toetjes. Hun huis is voor hem een extra thuis geworden, met zijn eigen kamer en stoel, een vertrouwde plek voor alles.
“Wanneer Arthur ziet dat het pictogram op zijn locatie wordt opgehangen om aan te kondigen dat hij een weekend naar ons mag, is hij zo blij dat hij bijna door de ramen springt, vertellen zijn begeleiders van zorgpark de Binckhorst.”
Samen de zorg dragen
Bij bijzondere familiegelegenheden en uitjes, zoals op vakantie of op bruiloften, neemt Nelly de rol van begeleider op zich, zodat Arthur’s ouders en familieleden vrij kunnen genieten. “Het contact met zijn ouders en andere familieleden is erg goed. Ik kan mijzelf een moment met Arthur zijn opa nog goed herinneren toen hij nog bij ons op de groep woonde. ‘Nelly, gaat Arthur ooit lopen?’ vraagt opa aan mij. ‘Tuurlijk gaat hij lopen!’, reageerde ik stellig, al wist ik dit zelf natuurlijk ook niet zeker. ‘Als dat gebeurt, krijgen Tien en jij een etentje van mij’, en dat etentje hebben we gehad.
Een onvoorwaardelijke verbinding
Arthur woont al ruim dertig jaar op zijn huidige locatie. Hij geniet van dagbesteding bij DITO, waar hij zich richt op belevingsgerichte activiteiten zoals puzzelen, muziek luisteren en papier versnipperen. Schommelen vindt hij fantastisch, maar ook autorijden met Tien is een favoriet. Hij doet zijn gordel zelf om en weet precies wat er moet gebeuren.
Voor Nelly en Tien is hun band met Arthur geen verplichting, maar een vanzelfsprekendheid. Hij is deel van hun leven en van hun hart. Het is een verhaal dat laat zien wat er mogelijk is wanneer zorg en liefde hand in hand gaan. Nelly, Tien en Arthur zijn het bewijs dat familie niet alleen draait om bloedbanden, maar ook om de banden die je kiest.
