In de waan van de dag voelen we vaak geen ruimte om even stil te staan. Om ons te beseffen hoe betekenis- en waardevol ons werk kan zijn. Sommige dingen gaan ons zo nauw aan het hart dat het niet eens meer als werk voelt. En hoe fijn is het om juist op die momenten de warmte te ervaren van de mensen om je heen. We zeggen het vaak: we doen het samen en Cello is mooier met jou. Dat wordt onderstreept door dit verhaal, dat geestelijk verzorger Jouktje schreef over een bijzondere gebeurtenis van een tijdje terug. Laat je raken door haar woorden en sta vandaag even stil bij al het moois dat er te vinden is bij Cello.
“Binnen twee dagen overlijden op twee buurgroepen twee bewoners. Op het overlijden van de ene bewoner zijn mensen voorbereid; het overlijden van de ander komt onverwacht. Beide overlijdens roepen verdriet op: bij medebewoners, familie en groepsleiders. En verdriet is bij geen mens hetzelfde als dat van een ander mens.
De dagen die volgen zijn druk, omdat veel van de teamleden juist nu afwezig zijn. Ook is de periode waarin dit gebeurt druk en onrustig. Er komt veel werk neer op een paar sterke schouders. Wat is er grote betrokkenheid: voor bewoners die verdrietig en in de war zijn is er veel nabijheid: een hoofd op een schouder en een hand tegen een wang.
Er komt hulp van alle kanten in een voor iedereen hectische periode. Verhalen worden verteld en opgeschreven, muziek en foto’s worden uitgezocht. Achter de schermen wordt driftig gezocht naar hulp en uiteindelijk komt die er. Op de dagen van de beide uitvaarten wordt er gezorgd voor een gastvrije plek waar iedereen bij elkaar kan komen. Aan alles en iedereen is gedacht; niemand wordt vergeten.
Nog een paar dagen volhouden en hard werken en dan is gedaan wat moest gebeuren: twee mensen de laatste eer bewijzen en hun leven vieren. Een bijna bovennatuurlijke krachtsinspanning van direct betrokkenen. Om stil van te worden.
Aan het begin van de eerste uitvaart loop ik de volle woonkamer in waar de viering gaat plaatsvinden. Mijn oog valt op een glaasje water dat iemand daar voor me heeft neergezet. Teken van zorg en betrokkenheid.”
