In de woning waar zij werken, Cingel 7 en 8, woont een heel diverse groep cliënten. Ze hebben kalenderleeftijden van 30 tot 91 jaar en ontwikkelingsleeftijden van ongeveer 9 maanden tot 4 jaar.
“Onze bewoners laten regelmatig onbegrepen gedrag zien en er is vaak een groot verschil tussen kunnen en aankunnen.” vertelt Janneke. “Dat maakt het werk leuk en uitdagend, maar het vraagt ook dat je goed kunt schakelen.”
Het team van Cingel 7 en 8 bestaat uit 15 mensen. Janneke zegt: “In ons team mag je leren en we proberen geen oordeel naar elkaar te hebben. Lastige situaties bespreken we meteen, omdat je een negatieve spiraal wilt voorkomen. Je hebt elkaar écht nodig, dus je wilt elkaar ook helpen waar het kan. Het is mooi om te zien dat onze talenten elkaar onderling aanvullen.”
“In de waan van de dag is het belangrijk om elkaar scherp te houden”, zegt Lotte. ¨Je moet wel nieuwsgierig blijven, anders blijf je zo hangen. Onze extra dienst in de avond is zo’n moment om van elkaar te leren. Doe jij dat zo? En waarom dan?” Janneke beaamt: “Zo had ik een aha-moment met een cliënt die ik ‘s avonds na de koffie met veel moeite, spanning en boosheid zijn pyjama aan kreeg. Áls het al ging. Waarom lukt het de rest dan wel? Toen ik het vroeg, zei een collega dat zij het altijd vóór de koffie deed. Een simpel voorbeeld, maar wel belangrijk.”
Zo passeren er meer verhalen de revue, waarin eigen regie en het stellen van de waarom-vraag heel belangrijk blijken. Daarnaast staat steeds de mens centraal. Janneke: “Ik vind het belangrijk dat mensen zich gezien voelen en dat ze mij ook mogen zien. Ik kan geen band met cliënten en ouders opbouwen als ik alleen ‘Janneke de professional’ ben, dus ik laat ook wat van mezelf zien. Dan krijg je meer terug van de ander, wat prettig is als je in een lastige situatie terecht komt en samen op zoek gaat naar een oplossing.”
Het team heeft samen met het netwerk van de cliënt een thema-avond gehouden over het Mensbeeld. In de boerderij werden familieleden verwelkomd met soep en een broodje. Daarna trapte geestelijk verzorger Jouktje af met een verhaal over het Mensbeeld. Waarna familieleden en medewerkers in groepjes met elkaar aan tafel gingen. Briefjes met stellingen vormden de leidraad voor de gesprekken.
Janneke: “Of ik dat spannend vond? Aan de ene kant wel, je hoopt natuurlijk niet dat mensen iets anders ervaren dan hoe wij het bedoelen. Maar al gauw werd duidelijk dat dat niet zo was en toen was de hoeveelheid complimenten bijna gênant! Het leukste om te horen was dat iemand zei dat ik zeker nóg 8 jaar mag blijven. Het voelt alsof ze zien dat ik mijn werk met hart en ziel doe.”
Naast alle positieve feedback was er ook ruimte voor verbetering. Lotte zegt: “We stelden ook de vraag of familie zich welkom, gehoord en gewaardeerd voelt. Daarin waren wel wat dingen te verbeteren, wat ik persoonlijk echt vreselijk vond om te horen. Maar mijn instelling is: als je wilt dat familie zich kwetsbaar opstelt, moet je bij jezelf beginnen. Uiteindelijk was het helemaal geen vervelend gesprek.”
Een ander onderwerp dat ter sprake kwam is eigen regie en aansluiten bij de keuzes die cliënten maken. Wat doe je dan als een cliënt iets anders kiest dan een ouder? Janneke: “Dat komt wel regelmatig voor. We kijken dan wat de behoefte is en hoe die wordt geuit. Daarover praten we met familie, samen met gedragskundigen. Zo’n gesprek start je vanuit de gedeelde wens dat het goed met iemand gaat. Ondanks verschillen in kennis en kunde, kom je er dan toch uit. Het is wel belangrijk om te accepteren dat het beeld dat ouders van hun kind hebben meestal niet verandert. Op de woning en ‘thuis’ zijn soms echt twee aparte werelden.”
