Stel je voor… Je hebt vroege dienst, de cliënten zitten lekker in hun vel en het belooft een gemoedelijke dag te worden. Er wordt aangebeld. Vast mensen die de weg komen vragen, dat gebeurt wel vaker. “Goedemorgen, wij zijn van de inspectie, mogen we binnenkomen?” Dat stond níet op de planning! Hoe gaat dat eigenlijk, zo’n onaangekondigd inspectiebezoek? In dit verhaal vertellen coördinerend begeleider Annie van Dooren, manager zorg en dienstverlening Suzanne van den Heuvel en gedragskundige Marieke Gensen hoe zij in de zomer van 2023 een dag vol vragen, onderzoek en diepgaande gesprekken hebben ervaren. Met een resultaat om trots op te zijn!
“Ik had er zin in die dag. Het zou een gezellige dienst worden, mooi weer en lekker vroeg licht. Eigenlijk liep alles mooi op schema.” vertelt Annie, coördinerend begeleider van Zandkant 15. “Mijn collega en ik zagen twee onbekende mensen aankomen, één met een koffertje in de hand. We dachten ‘die komen vast de weg vragen’.” Annie lacht: “Maar niets bleek minder waar! Toen we de deur open deden, hoorden we: ‘Is dit Zandkant 15, zijn we aan het juiste adres? We zijn van de inspectie, mogen we binnenkomen’?”
Manager Zorg en Dienstverlening Suzanne vertelt: “Een onaangekondigd inspectiebezoek (Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd) komt niet zo vaak voor, slechts eens in de paar jaar. Of de inspectie onaangekondigd langskomt, kán te maken hebben met de uitkomsten van een eerder inspectiebezoek, maar dat was hier niet het geval. Goed om nog even te benoemen, de inspectie heeft als doel om ervoor te zorgen dat de zorg zo goed mogelijk wordt vormgegeven. Misschien komt het omdat ik het al eens eerder had meegemaakt, maar ik vind het heel waardevol dat er iemand meekijkt. Het helpt je om je blinde vlekken te vinden en er samen beter van te worden. Ik weet ook dat je er als woning niet alleen voor staat tijdens een inspectiebezoek. De afdeling Kwaliteit en Beleid heeft ons goed ondersteund, en ook de Divisiemanager was betrokken.”
Annie neemt ons mee naar het moment dat ze kennismaakte met de inspecteurs. “Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten, maar de zorg voor de cliënten moest doorgaan. Dat deed mijn collega, en die belde ook Suzanne. Ondertussen zette ik de inspecteurs in de tuin aan tafel en bood ze koffie en thee aan. Ze vroegen me of ik enig idee had wat de dag zou gaan inhouden. Dat het de hele dag zou duren, had ik niet meteen door. Suzanne was ook snel van de partij.” Suzanne vult aan: “Toen ik gebeld werd, wist ik al wat me te wachten stond. Er ligt een draaiboek met een vast programma. Ze willen verschillende mensen spreken en documenten en dossiers inzien. De dag begint verkennend, maar later willen ze meer de diepte in.” Gedragskundige Marieke had die dag een training, en werd telefonisch betrokken. “Het was niet ideaal, maar als gedragskundige en zorgverantwoordelijke was het voor mij heel belangrijk om op afstand deel te nemen aan het inspectiebezoek. Ik kon pas aan het einde van de dag aanhaken, met als voordeel dat de inspecteurs me al een kort overzicht konden geven van positieve punten en noodzakelijke verbeterpunten. Zo kreeg ik toch snel een indruk van hoe de dag was verlopen.”
Suzanne: “De onderwerpen die tijdens een inspectiebezoek aan bod komen zijn erg gevarieerd. We hebben gesproken over de verschillende functies binnen het team, de werkzaamheden, het teamplan. Waar ben je trots op, wat heb je al behaald, hoe heb je dingen geregeld. Maar ook over alles rondom de zorg, zoals medicatie en hygiëne. We kregen een mooi compliment: de inspectie kreeg een heel positief beeld van de persoonsgerichte zorg en veiligheid op Zandkant 15. In een notendop kijkt de inspectie of wat er gezegd wordt overeenkomt met wat ze zien, wat ze voelen, wat ze lezen in rapportages en wat andere betrokkenen vertellen. In ons geval zagen ze dat er in de verslaglegging nog verbeterkansen zijn, terwijl dat in de praktijk dan al goed gaat.” Marieke ziet dat terug bij de Wet zorg en dwang (Wzd): “We zijn al langere tijd bezig om alles rondom de Wzd op orde te krijgen. Tijdens het inspectiebezoek hebben we gekeken naar het afbouwen, registreren en bespreken van onvrijwillige zorg. Ik wist dat het ‘op papier’ nog niet op orde was. We kregen dan ook kritische feedback op de administratieve kant, maar het helpt dat we in de praktijk heel goed wisten wat we te doen hebben.”
Tja, en hoe vóel je je dan na zo’n dag? Annie: “Om eerlijk te zijn was ik aan het eind van de dag best opgelucht. Ik wist wel dat we goede dingen deden met de woning, maar ze vragen heel erg door. Op zo’n dag moet je veel praten en veel nadenken. Ook als je denkt ‘nu ben ik wel uitgepraat’, zoeken ze nieuwe aanknopingspunten. Tijdens de eerstvolgende teambespreking hebben we met een taartje gevierd wat er allemaal al goed gaat op de woning, dat was heel fijn. In de periode erna heb ik er ook over gepraat met andere coördinerend begeleiders.” Suzanne vult aan: “Na het inspectiebezoek hebben we binnen de divisie aandacht besteed aan de bevindingen uit het inspectierapport, met managers en gedragskundigen. Ook is het onderwerp aan bod gekomen in een nieuwsbrief naar de verwanten van cliënten die binnen de carré van Zandkant 15 wonen. Met de verwant die tijdens het inspectiebezoek heeft meegewerkt, hebben we stilgestaan bij hoe het is gegaan.”
Marieke: “Na een bezoek schrijft de inspectie een uitgebreid inspectierapport. Je krijgt als betrokkene nog de kans om op het rapport te reageren voordat het definitief wordt gemaakt. Feitelijke onjuistheden kun je dan corrigeren.” Suzanne vertelt hoe het proces verder verloopt: “Het inspectierapport wordt besproken tijdens een eindgesprek, aan de hand van vier thema’s waar op getoetst is . Aan de hand van de gevonden verbeterpunten maak je een plan, dat je ook weer moet delen met de inspectie. Er wordt verwacht dat je een lerende organisatie bent, inspectierapporten zijn dan ook openbaar.”
Suzanne: “Het rapport was voor ons over het algemeen heel positief. De verbeterpunten hebben we deels binnen de woning, en deels Cellobreed opgepakt. De meeste punten waren heel praktisch van aard en konden we meteen implementeren.” Annie beaamt dat: “We hebben bijvoorbeeld een waskar aangeschaft en zijn in gesprek gegaan over hygiëne en infectiepreventie. Ook hebben we de medicijnkast aangepakt.” Suzanne vervolgt: “Naast de praktische verbeterpunten hebben we met elkaar ook alle protocollen weer eens onder de loep genomen. Dat helpt om het bij iedereen weer goed tussen de oren te krijgen. Als manager heb ik de ervaring van dit inspectiebezoek natuurlijk ook meegenomen naar mijn andere woningen en naar mijn directe collega’s.”
Hoe kijken Annie, Marieke en Suzanne nu terug op het inspectiebezoek? Welke les hebben ze eruit gehaald? Annie blikt terug: “Ik zou zeggen dat een inspectiebezoek niet zo spannend is, áls je de boel maar hebt bijgewerkt. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Het heeft mij wel alerter gemaakt. Ik ben me bijvoorbeeld meer gaan verdiepen in de Wzd, en probeer de collega’s in het team daar ook in mee te nemen.” Marieke vult aan: “Die alertheid herken ik wel. In mijn ervaring heeft het inspectiebezoek voor sommige thema’s geholpen om de vinger op de zere plek te leggen. Dat is niet altijd leuk, maar kan ook beweging creëren of ontwikkelingen versnellen. Als je er zo naar kijkt, is het fijn en helpend als er iemand van buiten meekijkt.” Suzanne: “Het bezoek bevestigde voor mij de waarde van een open houding. Als je je lerend opstelt, vanuit vertrouwen, dan heb je dus hele prettige gesprekken!”
